Praktijk voor Speltherapie Margaretha Zorgdrager
Speltherapie Drenthe, voor opvoeden en kindertherapie
Corona-virus Praktijk voor Speltherapie Margaretha Zorgdrager
Uiteraard houden wij ons aan de nieuwe richtlijnen die het RIVM heeft vastgesteld mbt het Corona-virus. Afspraken worden zo mogelijk telefonisch gedaan, over speelafspraken nemen we vooraf contact met u op.
Met vriendelijke groet,
Margaretha Zorgdrager
Heeft jouw kind last van nachtmerries? Vind je het als ouder lastig om hier mee om te gaan? In dit artikel ga ik uitgebreid in op nachtmerries bij kinderen.
”Het is alweer even geleden. Ik was ongeveer 5. Ik lag in mijn bed en ik droomde. Ik was in een drukke straat en werd achterna gezeten. Door kleurpotloden. Héle bóze kleurpotloden. Het was zó eng, dat ik ze nu nog voor me kan zien. Angstig werd ik wakker. Huilend natuurlijk, misschien gilde ik ook wel. Mijn vader kwam naar me toe en stelde me gerust. Hij liet me uithuilen, liet me mijn verhaal vertellen en nam de tijd. Hij haalde een glaasje water voor me en nam nog meer tijd.
Het begon al te schemeren, maar ik viel weer in een rustige slaap, in het vertrouwen dat er van me gehouden werd en ik veilig was.”
Alle kinderen worden wel eens huilend wakker. Nachtmerries zijn nare dingen, ze maken soms het hele huis wakker. Dromen en nachtmerries komen voor in de REM fase van je slaap. Jonge kinderen hebben vaker deze fase in hun slaap en dromen dus ook meer. De REM fase komt sowieso meer voor in het laatste deel van de nacht, waardoor je vaak ook het gevoel hebt dat je ’s ochtends het meest droomt.
Sommige kinderen hebben last van nachtangst of slaapwandelen, dat blijkt juist niet in de REM-fase te gebeuren. Kinderen slapen dan zo diep, dat ze niet door hebben wat ze doen. Ze staren je met grote ogen aan en zijn niet te bereiken. Zorgen dat ze veilig zijn en geruststellen werkt het beste. Het is goed om te weten dat dit geen nachtmerries zijn, al ziet het er soms wel zo uit.
Nachtmerries zijn het verwerken van dagelijkse gebeurtenissen. Het blijkt dat lichamelijk ongemak, zoals een te warme kamer of ziekte de aanleiding kan zijn.
Stel dat je zelf ergens heel erg van bent geschrokken, iets dat voor jou echt angstig was en iemand zegt dat je je niet moet aanstellen? Helpt dat jou over je angst heen, stelt dat jou gerust? Meestal is dat een reden om strenger tegen jezelf te zijn. Met als gevolg dat je de emotie wegdrukt. En weggedrukte emoties komen op onverwachte momenten weer terug.
Wanneer een nachtmerrie heel eng is, is is het belangrijk om het kind te laten voelen dat het veilig is. Wat het ook was, voor het kind was het heel echt. Leef je in in je kind, wat heeft het nu van jou nodig? Soms helpt het om even het licht aan te doen om even te zien dat er niets anders is, of helpt het om te vertellen hoe het verhaal ging. Je kan er ook samen een ander einde aan bedenken. Of gewoon even knuffelen en laten voelen dat het weer veilig is. Wat belangrijk is, is dat de angst echt was. En ook nu is het belangrijk om deze emotie niet weg te drukken. Want bij kinderen worden weggedrukte emoties monsters die op de gekste momenten boven komen.
Soms hoor ik dat het niet verstandig is om een kind na een nachtmerrie bij je in bed te nemen. Ik denk dat dat afhangt van wat voor jullie prettig is. In mijn ogen is veiligheid ervaren het belangrijkst. Natuurlijk is het bed van het kind ook een veilige plaats, en is het niet nodig om een kind bij je in bed te nemen als het kind zijn eigen bed ook als voldoende veilig ervaart. Maar soms is het even nodig om wel die extra veiligheid van je ouder dichtbij te ervaren. Je kind blijft heus niet tot zijn 20e bij jou in bed liggen, gun het dan, als dat bij jou past, nu de veiligheid van in jouw bed slapen.
Maar wat als je kind steeds vaker nachtmerries krijgt? En misschien zelfs bang wordt om in slaap te komen? Dat kan een signaal zijn dat je kind iets dwars zit. Wat kan je doen?
Let ook op andere signalen dat je kind niet lekker in zijn vel zit. Is het vaker boos, bang of verdrietig? Dan kan het zijn dat er iets dwars zit. Vraag je kind of er wat aan de hand is, overleg ook eens met school en andere belangrijke personen in het leven van je kind. Probeer de oorzaak van de nachtmerries te achterhalen. Lukt dat niet dan kan er hulp nodig zijn. Speltherapie is bij uitstek een therapie voor kinderen met emotionele problemen. Binnen de speltherapie krijgen emoties woorden en is er ruimte voor het kind om die te ervaren en uit te zoeken hoe het kind ermee om wil gaan.
Heb je vragen? Of wil je meer inhoudelijke informatie van mij ontvangen. Neem dan gerust contact met mij op.
Wat vertelt de manier van spelen over jouw kind. Aan de hand van een praktijkvoorbeeld leg ik je uit hoe je het spel van je kind kunt lezen.
Iris is 5. Ze woont met haar broertjes en ouders in een gezellige kinderrijke straat. Ze speelt graag buiten. Als haar moeder door het raam kijkt ziet ze vaak dat Iris met grotere kinderen in de straat speelt.
Dan krijgt moeder een telefoontje. Van de oude lieve buurvrouw 5 huizen verderop. Deze buurvrouw vertelt dat Iris bij haar aan de deur komt om snoepjes of ander lekkers te vragen. Iris moet het dan voor de hele groep kinderen vragen. De buurvrouw vindt dit vreemd en wilde dat in ieder geval even melden.
Een paar weken later blijkt dat Iris op school in de pauze haar sandalen onder het zand heeft verstopt. Ze kwam op blote voeten de klas weer in. Later vertelt Iris dat ze haar sandalen uit moest doen van een van de grote jongens en dat hij ze had verstopt in de zandbak. Ze wist daarna niet waar ze moest zoeken. Er volgen meer incidenten en Iris heeft steeds vaker nachtmerries en slaapt daardoor steeds slechter in. Haar ouders besluiten haar aan te melden voor speltherapie.
Herkenbaar? Is jouw kind ook niet opgewassen tegen alles wat anderen van hem of haar willen? Of zit het niet lekker in zijn vel? Kijk dan eens hoe je kind speelt.
Kinderen zijn natuurlijk net zo verschillend als volwassenen. De ene knutselt graag terwijl een ander graag het poppenhuis mooi neer zet en een derde het liefst buiten met zand en water kliedert.
Op zich is wat een kind speelt niet van belang. Wel hoe een kind speelt. Zeker als je je zorgen maakt, is het goed om het spel van je kind in de gaten te houden.
Speelt je kind niet of nauwelijks met andere kinderen? Tot een jaar of 3 is dat normaal. Daarvoor is het naast elkaar spelen. Rond 3 jaar beginnen kinderen op elkaars spel te reageren. De ene rijdt per ongeluk met een autootje tegen een blokje, de ander doet dat na en ineens hebben twee peuters de grootste lol samen. Rond 4 jaar gaan ze echt samen spelen, ze overleggen samen en vullen elkaars ideeen aan. Vanaf 6 jaar kunnen ze steeds beter omgaan met emoties in het spel, winst en verlies bij een gezelschapsspel wordt bijvoorbeeld steeds makkelijker.
Dan kan je kijken hoe een kind inhoudelijk speelt. Gaat het echt op in het spel of niet? Gebruikt het fantasie of rollenspel? Is het veel aan het kliederen?
Het eerste jaar ontdekt een kind de wereld. Voelen, ruiken, proeven zijn belangrijke manieren van het ontdekken van de wereld. Daarna ontdekt het dat het wat kan doen met de materialen die het aangeboden. Van blokjes wordt een toren gebouwd, die weer omgegooid wordt.
Met autootjes wordt eindeloos gereden, langzaam en hard, over verschillende oppervlaktes. De volgende fase is dat een kind ontdekt dat het kan ordenen, puzzelen wordt nu ook interessant, maar ook autootjes of popjes worden nu mooi neergezet en torens worden mooie torens. Dit is de stap die nodig is om nog wat later tot verbeeldend spel te komen. De toren wordt een kasteel, de rij autootjes een file die naar het strand gaat. Tot slot wordt het een echt verhaal waarin de autootjes in de file op elkaar kunnen gaan mopperen omdat ze niet opschieten en omdat het zo heet is.
Deze fases lopen door elkaar heen en zijn niet heel precies aan leeftijden te koppelen. Een kind van 6 geniet nog net zo van het scheppen in het zand als een peutertje van 2. Wel heeft het natuurlijk veel meer vaardigheden en wordt het zandkasteel van een 6 jarige anders. Vaak wordt dit kasteel versiert met schelpen, stenen of zachtzand. Waarbij het kind sensopatisch spel combineert met het mooi maken, het esthetische spel. Voorgaande fases worden vaak gebruikt om tot een hogere vorm van spel te komen.
In de speelkamer blijkt dat Iris eigenlijk niet speelt op het niveau dat van haar leeftijd verwacht wordt. Er komt geen verhaal los, terwijl dat wel te verwachten is bij een 5 jarige. Ze legt een pop in bed, doet de dekentjes erover heen, maar heeft geen zorg voor de pop. Even later haalt ze de pop weer uit bed en legt haar er weer in, de dekentjes gaan er weer overheen. Het is handelend spel. Ze weet nog niet hoe ze moet spelen met de pop. De pop blijft een pop en wordt in haar spel geen baby.
In de speelkamer wordt het haar voorgedaan. De speltherapeut laat huilgeluidjes horen en loopt naar de wieg waar ze de baby troost en een flesje geeft. Na even spelen met de baby, wordt de baby weer in bedje gelegd. Na een aantal keren begint Iris dit na te doen. Ze glimlacht tegen de baby en geeft de baby een luier.
De speltherapeut moedigt aan door te benoemen hoe blij de baby is met de schone luier. Al snel heeft Iris door hoe ze voor de baby kan zorgen en breidt ze dit zelf uit met de baby in badje doen en uitgebreid knuffelen. De pop is een baby geworden. Nu kan Iris verschillende posities innemen. Ze wordt grote zus van de baby, Oma van de baby en de oppas. Dit spel leert haar over sociale verhoudingen en posities. Ze ontdekt waar ze zelf staat en kan keuzes maken voor zichzelf.
Thuis blijkt ze steeds beter te begrijpen wat andere kinderen doen. Iris begrijpt wat alsof spel is en kan hier nu makkelijker in meedoen. Ze laat zich niet meer door anderen vertellen wat ze moet doen, want ze kan nu zelf bedenken wat ze wil spelen. Na een tijdje speelt ze op straat niet meer met de grote kinderen, maar juist met de wat jongere kinderen en haar leeftijdsgenootjes. De incidenten en nachtmerries zijn verdwenen en Iris heeft de speltherapie niet meer nodig.
Heb je vragen? Of wil je meer inhoudelijke informatie van mij ontvangen. Neem dan gerust contact met mij op.
Hoe ga jij als ouder om met jouw kind wanneer hij of zij boos wordt. Bij boosheid neemt het oudste deel van de hersenen (het reptielenbrein) de regie over. Nadenken kan je kind dan niet meer, het kan alleen nog maar reageren. Net zoals een slang doet die gevaar voelt. Hij zal reageren op alles wat beweegt! Hoe zorg je dan dat het kind wel weer kan denken? Door dat deel van de hersenen aan te spreken!
Door op ooghoogte te gaan zitten en belangstellend te vragen waar het vooral zo boos over is.
Je bent nu niet meer bedreigend, in tegenstelling tot de moeder op het plaatje. Je bent even groot en je toont belangstelling. Je kind zal daardoor al rustiger worden. Dan stel je een vraag over de boze bui, bijvoorbeeld waar het het meest boos over is. Je kind wil dan antwoord geven. Daarvoor heeft het zijn zoogdierenbrein nodig.
Het heeft misschien even tijd nodig om terug te kunnen schakelen. Geef je kind dan die tijd en de ruimte om dat te gaan doen. Hou jezelf stil en voer geen nieuwe prikkels toe, hoe goed bedoeld ook. Gewoon aanwezig zijn en afwachten. Zodat jij er bent als je kind de omschakeling heeft gemaakt.
Als je kind heeft kunnen vertellen wat hem boos heeft gemaakt, hoef jij alleen maar oprecht te luisteren en te proberen te begrijpen. In dit stadium ga je niet de discussie aan maar zorg je dat je het contact met je kind hersteld. Daarna kan je pas uitleggen en je kind begeleiden.
’t Klinkt gemakkelijk, maar als ouder moet je om dit te kunnen doen je eigen emoties goed in de hand hebben. Anders sta je, zoals op het plaatje, allebei met je reptielenbrein ruzie te maken. Stel je eens voor hoe het eruit ziet als twee krokodillen ruzie maken? Nee, geen goed plan!
Soms wordt je zelf boos door iets wat je kind doet. En dan gaat ook jouw reptielenbrein aan de slag als je niet oppast. Zorg dus dat je dat voor bent. En als het dan toch gebeurt, loop weg, zorg dat iemand anders even de kinderen doet, tel tot 10… wat ook maar kan en voor jou werkt.
Want je wilt dat je kind leert dat je je niet laat overmeesteren door je boze gevoelens, maar ze voelt, accepteert en dan op een goede manier uit. Toch? Dan is dat wat je moet voorleven.Soms overkomt het je toch. En word je écht boos. Wat wil je dan dat je kind leert? Dat je alsnog rustig wordt en dat je het contact weer herstelt. Want ook ouders zijn menselijk. En dat mag je kind ook leren.
Heb je vragen? Of wil je meer inhoudelijke informatie van mij ontvangen. Neem dan gerust contact met mij op.
Een weerbaar kind kan voor zichzelf opkomen met respect voor de ander. Weerbaarheid komt voort uit zelfvertrouwen en het kennen en aangeven van je eigen grenzen. In deze tijd waarin over je grenzen heen gaan aan de orde van de dag lijkt te zijn, is het goed om kinderen al te leren hun eigen grenzen goed te bewaken, zeker als dat niet hun sterkste punt is. Als je weerbaar bent als kind, ben je vrijer om je te ontwikkelen zoals bij jou past.
Spelend leren wie je zelf bent, wat jij wilt en waar jij voor staat is wat we in de speelkamer doen als kinderen een laag zelfbeeld hebben, worden gepest of zelf gepest worden. Als je weer steviger in je eigen schoenen staat ben je ook beter in staat om op een goede manier aan te geven waar je grenzen liggen.
Deze trainingen zijn zeer geschikt voor kinderen die:
De training omvat 12 wekelijkse bijeenkomsten voor de kinderen. Dat zal op een vaste dag en tijd zijn en in overleg worden vastgesteld.
Uiteraard neem ik ouders mee in het proces van het kind. Want weerbaarder worden doe je altijd in samenspel met anderen. Ook school of opvang kan meegenomen worden in het proces.
Meer weten? Stuur me dan even een berichtje op info@speltherapiedrenthe.nl of vul het contactformulier in.
[two_third padding=”0 40px 0 0″]
Ken je dat? Je hebt iets heftigs meegemaakt, bijvoorbeeld een inbraak in je huis. Je gaat thee drinken bij een vriendin en je vertelt over de inbraak. Je vertelt hoe naar het idee is dat er zomaar iemand aan jouw spullen heeft gezeten. Oja, dat heeft je vriendin ook een keer meegemaakt.
Er was toen ingebroken in haar auto, de vorige. Ja, het knopje om alle deuren op slot te doen deed het niet goed bij die auto.
Daardoor was de auto niet op slot en kon er ingebroken worden. Gelukkig kon ze toen de auto kopen van haar tante, etc etc.. Ineens gaat het gesprek over iets heel anders. Als je naar huis gaat, merk je dat je maar een stuk van je verhaal hebt kunnen vertellen…
Zo gaat dat vaak. Heel normaal, want zo relativeren we een heleboel en leren we ons niet te laten meeslepen door emoties. Maar als die emoties blijvend hinderlijk zijn? Dan is het fijn als er iemand is die alleen maar luistert en niet met allerlei goedbedoelde adviezen of een eigen verhaal komt. Dat geeft rust en door het te vertellen snap je ineens zelf ook beter waar je last van hebt.
Voor kinderen is het moeilijk om te vertellen welk gevoel een situatie oproept of opgeroepen heeft. De precies goede woorden voor de gevoelens hebben ze nog niet. En ze zijn erg loyaal naar de volwassenen om hen heen. Die willen ze niet verdriet doen met hun problemen. Zo durfde mijn dochter ooit niet te vertellen dat ze zo bang was dat wij, haar ouders, ooit zouden overlijden.
Ze dacht dat wij ook verdrietig zouden worden als ze ons daaraan zou herinneren. Gelukkig kon ze het toch vertellen en daarna gerustgesteld gaan slapen.
Kinderen die vast komen te zitten in negatieve gevoelens, laten dat zien in negatief gedrag.
In hun spel kunnen kinderen alles laten zien wat ze bezig houdt. Als er dan iemand goed luistert naar hun gespeelde verhaal en ze hun verhaal helemaal laat vertellen, geeft dat rust en overzicht. Net als bij volwassenen. Daarna kan een kind op zoek naar alternatieven voor het negatieve gedrag…
bron foto: www.carro.nl